قبل از هر چیز باید اذعان کنم گفتن بعضی واقعیت‌های تاریخی ممکن است، ناخوشایند باشد و عده‌ای از شنیدن این وقایع خاطرشان

 مکدّر شود. به هر حال این وقایع بخشی از تاریخ این مرز و بوم است که به وقوع پیوسته، اگر با دید منصفانه نگاه کنیم و ریشه‌ی علل این وقایع  را مورد بررسی قرار دهیم متوجه آن خواهیم شد. برخی از این اتفاقات ناشی از حکومت مرکزی بوده است. به طور قطع و یقین حکومت‌ها در پی آن بوده با سیاست «تفرقه‌ بیانداز، حکومت ‌کن» در بین طوایف ایجاد اختلاف کرده و از این رهگذر به اهداف پلید خود رسیده‌اند.

در زمان قاجار که کشور به صورت ملوک‌الطوایفی اداره می‌شد و از طرف مرکز فقط حاکمی گسیل داده تا به هر صورتی ممکن باشد منافع شاهان خوشگذران را تأمین و از دردِسر ایلات و طوایف برای حکومت مرکزی به هر نحوی جلوگیری کند. از این رو حاکم منصوب‌شده ابتدا سران طوایف را به نحو مطلوب شناسایی و آن‌که قدرت ملک و حشم بیشتری از دیگر سران طوایف در اختیار داشت از درِ دوستی بنای اخوت با وی می‌بست و از این طریق هم مواجب و مالیات حکومت را تأمین می‌کرد و هم چهره‌ی وی را در نزد دیگر طوایف منفور جلوه می‌داد تا به جایی می‌رسید که دیگر سران طوایف تحمل وی را بر خود جایز نمی‌دانستند و کار به‌ جایی می‌رسید که دیگر سران بر علیه وی دست به قیام ‌می‌زدند و در این بین حاکم با زیرکی خاص جانب دیگر سران را می‌گرفت و به آرامی دست از حمایت وی می‌کشید و سران طوایف مخالف به راحتی وی را از میان برمی‌داشتند و به این شیوه شاهان و حکامشان دوران حکومت خود را به انواع دسیسه‌هایی از این قبیل می‌گذراندند.